Dobry wieczór,
link do tego ogłoszenia nadesłało na złomnikowego maila jakieś 600 osób, jednak do tej pory nie bardzo wiedziałem co sensownego napisać o tym samochodzie. I dziś wymyśliłem, w związku z czym możemy oglądnąć* sobie ten piękny pojazd.

Zaczniemy może od tego, że dzisiejsza kultura wymaga od nas nieustannego konsumowania jakiejś twórczości – nawet wbrew naszej woli, ponieważ słyszymy ją w radiu, widzimy w telewizji i na bilbordach. Mimo nieustannego zapewniania, jak to się wspiera młodych i niezależnych twórców, konsumujemy nolens volens kulturę w wykonaniu popowo-mainstreamowo-korporacyjnym. Znacznie częściej atakuje nas Lady Gaga niż TPN25, a w telewizji po raz kolejny obejrzymy “Facetów w czerni” zamiast dokumentu Piwowskiego o zamkniętym zakładzie leczenia alkoholików.
To powoduje, że jesteśmy tą korporacyjną kulturą zmęczeni i zaczynamy poszukiwać bodźców, które zapewniają nam coś, czego w korpo-popie nigdy nie znajdziemy – prawdziwego serca i zaangażowania, nie wystudiowanej perfekcji osiągniętej kosztownymi metodami. Ten trend dotyczy tak naprawdę niewielkiej, ale za to opiniotwórczej grupy osób, większość bowiem zjada tę papkę i nawet nie zauważa. Czasem jednak wystarczy zrobić coś samodzielnie – coś zupełnie odlotowego, spojrzeć na jakiś aspekt współczesnego życia w inny sposób, i już zdobywa się lokalną popularność i przy okazji lojalnych fanów, którzy sami z siebie, wcale niezachęcani, do poznania danej twórczości zachęcają innych. Przykładów nie trzeba szukać daleko. Kiedy zobaczę kogoś niespodziewanego w danym miejscu, mówię na przykład “o w mordę! to Tytanowy Janusz! Ja myślałem, że on istnieje naprawdę, a to tylko legenda!” – i wszyscy wiedzą o co chodzi, mimo że na wszystkie produkcje Skurcza wydano średnią wartość jednego obiadu Stevena Spielberga we French Laundry, a aktorstwo i fabuła stoją tam na, obiektywnie mówiąc… niespotykanym poziomie.
No i co to ma wspólnego z Syreną przerobioną na Bugatti? Całkiem sporo. To auto udowadnia, że wystarczy zrobić coś samemu, wyróżnić się z tłumu, żeby ludzie tego pożądali, jeżeli będzie w tym widać prawdziwe zaangażowanie. Wierzę całkowicie w zapewnienia sprzedającego, że ludzie rwą sobie gacie przez głowę na widok tego pojazdu, bo jest to coś, czego na co dzień nie widzą. I nic ich nie obchodzi, że to nie Bugatti. Można byłoby powiedzieć, że to Bugatti i każdy by uwierzył. Kto w Polsce widział na żywo wyścigowe Bugatti? Garstka dziennikarzy motoryzacyjnych. Ja widziałem i niewiele się ono od tej Syreny różni. Ma pięć cylindrów więcej i napęd na tył. Wielkie rzeczy.
To nie ma żadnego znaczenia, że dla purystów ta fura jest ohydna i ma zaburzone proporcje. I co z tego? Robi robotę. Ktoś wziął ramę z Syreny i dorobił do niej blachy, przypominające “coś starego”. Gdyby na miejscu były jeszcze szprychowane koła, to byłby hit, który spokojnie można byłoby zaprezentować na dowolnym zlocie jako Bugatti i zorientowałyby się może trzy osoby, do których mam numery telefonów, a reszta by skonsumowała ten pojazd z niekłamanym entuzjazmem. To nic nie szkodzi, że nie jest idealnie. Idealne są produkty korporacyjne, które ludzi już nudzą i brzydzą. Gdyby postawić na jednym zlocie nowiutkiego Veyrona i tę Syrenę, obstawiam że większość oglądałaby nasz, rodzimy polski wytwór garażowy. Ta Syrena jest jak produkcje Skurcza: chętniej obejrzymy “Wściekłe pięści węża” niż któryś ze wysokobudżetowych filmów kung-fu, wolimy pościg z “Sarniego żniwa” niż ten z “Fast and Furious 5”, chętniej obejrzymy naszą, polską Syrenę w przebraniu Bugatti niż prawdziwe Bugatti, bo jedno i drugie jest bliższe naszemu sercu niż jakieś tam drogie, zagraniczne produkcje. A zatem pamiętaj: rób sam, z sercem, reszta przyjdzie sama! Brawo dla twórcy tego auta!

link

*moja babcia jest z Krakowa