Google Street View rządzi się swoimi, tajemniczymi prawami. Nikt nie wie w jakiej kolejności będą udostępniane kolejne kraje. Np. po Chile spodziewałem się np. Argentyny, a tu pojawiła się Botswana. Skutkiem tego jest to pierwszy prawdziwy kraj trzeciego świata – przepraszam Botswańczyków – który można oglądać na GSV. I jest to bardzo ciekawe doświadczenie. Przejdźmy niezwłocznie do zdjęć, będę komentował je na bieżąco.

W Botswanie występuje tylko jedna marka. Od lewej: Hilux, Innova, Land Cruiser, Corolla, Dyna, Hiace.

W Gaborone znalazłem jedno złomowisko. A na złomowisku m.in. Rovera SD1.

Jest to samo centrum Gaborone. To miasto wygląda jakby nie było miastem. Ma mnóstwo ulic, wielkich i szerokich, a w centrum miasta jest tylko jedna ulica z gęstszą zabudową, reszta to porozrzucane bezładnie, biedne domki.

Najbiedniejsza dzielnica to Naledi. W Naledi mieszkają ludzie, których nie stać na Toyoty. Nie stać ich zwykle na żadne samochody, ale często wyciągają je ze złomu i stawiają przed domem. Przed wieloma domami w Naledi stoją rozkręcone graty, jeżdżących aut nie ma tam wcale.

Chyba że stare Hiace. Te rzeczy są niezniszczalne.

Mawia się, że w Afryce wszystko się naprawi i będzie używać. To nieprawda.

W Afryce zupełnie dobre samochody są po prostu porzucane, ponieważ się zepsuły. Nikt nie umie ich naprawić, albo nie chce, albo nie ma części, albo nie ma narzędzi. “Kiedyś się zrobi”. “Przyjdzie biały i da nowe”. Żywot aut wysłanych z Europy lub Japonii do Afryki jest bardzo krótki – do pierwszej awarii. Podobno Land Cruisery HZJ70 są wymieniane przez organizacje rządowe co 20 tys. km NA NOWE – w starych “skończył się” olej.

Dostawczaki, jeśli nie są Toyotami, to są marki Chana.

W latach 80. do Botswany trafiały Fordy z fabryk w RPA.

Obecnie na ulicach nie widzi się już żadnych Fordów, tylko jako ozdoby slumsów.

I kolejna ozdoba.

Ta rdza to tzw. szczur pustyni – wiatr niesie drobinki piasku, które piaskują karoserię.

Cultstyle po botswańsku.

Slamsy slamsami, ale Golf musi być.

To nie są publiczne kible. To są domy mieszkalne. Oprócz jednego jedynego ładnego kolonialnego miasta Francistown, reszta miast wygląda tak, że jest główna droga – asfaltowa – i reszta to chatynki porozrzucane po szutrowych ulicach. Wzdłuż głównej drogi stoi kilka sklepów i punktów usługowych.

Czasem w krzakach czai się pierwszy Hilux…

Albo Corolla E8.

Cressida

lub Sunny (wciąż jesteśmy w Naledi)

Ten Hilux wygląda na jeżdżącego. “Oczywiście że jeździ” – zapewniła ubrana w ręcznik gospodyni.

To już rzadkość. Wyszły.

Bogata willa, to i auto dobre.

Cała północna część Botswany to park narodowy. Po parku obwożą oczywiście “Safari Cruisers”.

W razie czego części do nich można kupić u pana Kazunguli.

Z tego Mercedesa wyjęto silnik i tak stoi. Typowa Afryka.

100% Afryki.

Ciężarówki są głównie “nosiaste”. Łatwiej dostać się do silnika.

John Deere’y jadą do Namibii – fotka z przejścia granicznego.

Wszystkie Hiace mają naklejone ograniczenie do 80 km/h.

Na prowincji pojawiają się takie ekstrawagancje, jak samochody marki nie-Toyota. Tu np. Nissan Micra. Reszta to oczywiście Corolle.

Dworzec autobusowy w jakimś miasteczku na L – część luksusowa, autobusy klimatyzowane

Biedniejsi wsiadają w Slums Transport.

Nie wiem jaka to marka ciężarówki.

Z pomocą zawsze chętnie popędzi Toyota Kijang Revo

Typowy obrazek. Corolla, Corolla, Corolla, Corolla. Naliczyłem cztery różne rodzaje tyłów w E11 sedan.

Językiem oficjalnym Botswany jest angielski. Używa się go w wersji uproszczonej. You payless.

Tego nie rozpoznałem.

Tego też nie. To chyba Nie-Toyota.

To na pewno Toyota – w Botswanie panuje ruch lewostronny, sporo aut importuje się zatem z Japonii.

Toyota nie zapomina oczywiście o swoich wiernych klientach z południa Afryki i obecnie, choć nie ma już w ofercie E11, oferuje im takiego pięknego Etiosa sedan.

Ke Shapo!