Wytwórnia filmowa Złomnik Mówi Produkszyn przedstawia film z serii „Przygody Cytryna i Gumiaka”. Jest to odcinek świąteczny. Choć bynajmniej nie dzieje się w święta, a w zupełnie przypadkowo wybranej porze roku.

Odcinek powstał na bazie zdarzeń faktycznych opisanych w lokalnej gazecie. Inspirację przysłał Upal Wrotki.

SZOPKA BOŻONARODZENIOWA

Wnętrze okropnego mieszkania z kilimem na ścianie i meblościanką w tle. Cytryn i Gumiak siedzą przed telewizorem i piją piwo. Obaj mają wąsy i wytarte dresy. Wystrój i realia z końca lat 90.

Cytryn:
Patrz, tu mówio w reklamie, że pieniądze som w banku.

Gumiak:
No a gdzie majo być. W banku som. Tyle że oni ich tam nie chcom dać, raz poszłem to mi powiedzieli że ni mam zdolności.

Cytryn:
No bo ty ni masz zdolności. Ja to mam. Umiem spawać… i ten, traktorem umiem jeździć, i śpiewać umiem tako piosenke „Jak pory roku u Waldiego”.

Gumiak:
Jakiego Waldiego? Tego co na stacji kontroli pojazdów robi?

Cytryn:
No chyba. Bo innego to nie znam. Ale ty słuchaj. Bo ja mam pomysła. O Waldim mi przypomniałeś. On tako karte ma, wkłada do maszyny i pieniądze wypadajom. Do bankomatu znaczy się.

Gumiak
No właśnie. Skond one wypadają z tego bankomatu? Przecież oni je tam muszo wsypywać.

Cytryn:
No. A jakby wszystkie od razu wysypać?

Gumiak:
No ale taki bankomat to przecież zamknięty jest.

Cytryn:
Sramknięty. Weźniemy go całego i otworzymy u ciebie we stodole. Ile tam kasy musi być. Chyba ze sto baniek.

Gumiak:
Dobry plan. To będzie po szeździesiąt na głowę.

Scena II
Środek dnia. Cytryn i Gumiak idą po ulicy małego miasteczka. Jeden niesie kilof, drugi pcha taczki.

Cytryn:
Pamiętasz cały plan?

Gumiak:
No jak nie jak tak. Ja walę kilofem, wywracamy bankomat na taczki i idziemy z powrotem.

Cytryn:
A jakby kto pytał co robimy?

Gumiak (recytuje):
My są z centrali. Wykonujemy konster… koncer… konsekrawację urządzenia.

Cytryn:
No, kurde. Zawodostwo. Każdy się nabierze.

Przebitka na uderzenie kilofem w mur zabudowujący bankomat. Ściana wokół bankomatu kruszy się. Zdziwieni klienci banku odwracają głowy. Drugie uderzenie – wokół unosi się pył z rozbitego tynku. Wybiega pracownik banku.

Pracownik:
Co wy wyprawiacie?

Gumiak (mamrocze zdenerwowany):
Z centralikonstr… kon… (traci rezon) wypad, bo ci kilofem łeb rozwalę!

Cytryn: (wpada mu w słowo)
Jesteśmy z centrali i wykonujemy kontrolę urządzenia! Z Warszawy! Więc się nie wtrącaj, bo cię zwolnią i nigdzie roboty nie znajdziesz!

Pracownik banku wycofuje się na widok uniesionego kilofa:
No jak z centrali, to w porządku…

Gumiak wraca do tłuczenia ściany obok bankomatu kilofem.
Przebitka na wnętrze komisariatu. Dzwoni telefon. Odbiera oficer dyżurny:

Oficer:
Policja słucham? Z banku? Jak to kradną bankomat? A mają samochód? A nie, to się pan nie martwi. Nie uniosą przecież. Tak, wysyłam patrol. Do widzenia.

Oficer: (krzyczy)
Andrzeeeeej!

Andrzej (wchodzi do pomieszczenia):
Tak panie aspirancie!

Oficer:
Auto nasze to gdzie jest?

Andrzej:
Polonez stoi zepsuty, a Fordem Marian z Rudym pojechali ochraniać pielgrzymkę na Jasną Górę, bo oni tu dziś koło nas przechodzą, i trzeba ich pilnować żeby nic nie rozkradli po drodze, przecież to moment się ich spuści z oka i już jakiemu gospodarzowi sad obeżrą, głodomory jedne.

Oficer:
A to weźże ty idź Andrzej piechotą, bo tam ponoć na rynku jacyś goście bankomat ze ściany kradną, pewnie pijani, to trzeba ich spisać i takie tam.

Andrzej:
Dobra, to idę, jeszcze sobie po drodze tort na urodziny córki odbiorę.

Przebitka na Cytryna i Gumiaka, którzy skończyli rozbijać ścianę i usiłują wywrócić bankomat. Powietrze gęste od pyłu.

Przebitka na policjanta, który stoi w kolejce w cukierni.

Przebitka na Cytryna i Gumiaka, którzy wywrócili już bankomat i właśnie próbują wtoczyć go na taczkę.

Przebitka na policjanta, który żwawym krokiem idzie przez miasteczko, trzymając w dłoni zapakowany tort w kształcie Hello Kitty. Policjant podchodzi do rozbitej ściany. Cytryna i Gumiaka nie ma. Bankomat również znikł.

Scena III
Wnętrze obskurnej szopy. Cytryn i Gumiak stawiają bankomat do pionu. Obaj są ubabrani pyłem od stóp do głów.

Gumiak:
I co teraz?

Cytryn:
No teraz wkładasz tam takom karte i pieniądze wypadajo. Teraz nikt nie paczy, to możesz se wyjąć ile chcesz tych pieniędzy.

Gumiak:
Ale ja nie mam takiej karty. Waldi ma tylko. I szwagier mój, ale on zagranico jest.

Cytryn:
No to nie wiem. Może co innego tam włożyć. Prawo jazdy masz?

Gumiak:
Nie no… wiesz jak było…

Cytryn:
No ta. (podchodzi do bankomatu). Tu pisze: włóż kartę. No ja żem to widział. Wkładajo karte, wyjmujo pieniądze. (widać wysiłek intelektualny malujący się na jego twarzy). Ty, Gumiak. Ale jest problem.

Gumiak:
No?

Cytryn:
Bo jego trzeba do prądu podłączyć.

Gumiak:
No i co, pieniądze wypadnom?

Cytryn:
No jak nie jak tak.

Gumiak:
Ale to chyba tak nie działa…

Cytryn:
Gumiak, ty się grówno znasz. Podłączyć trzeba ci mówię. Tylko że on wtyczke nie ma.

Gumiak:
Może to na baterie jest?

Cytryn (olśniony):
No kurde! Faktycznie! Patrz no! (pokazuje urwane styki od podłączenia z tyłu bankomatu) Tu się da klemy od Transita, podłączy się baterię i pieniądze same wypadnom!

Gumiak:
A masz baterię w Transicie?

Cytryn:
Nie mam, myślałem że ty masz w Lublinie.

Gumiak:
No mam, ale rozładowaną. Od tego reflektorka co żeśmy ze Śledzioną zainstalowali nad skrzynią, żeby widzieć jak drewno ładujemy. Śledziona coś źle podłączył, no i ten…

Cytryn:
Dobra! Nie ma czasu! Chodźże wyjmiemy komu baterię i podłączymy! I pieniądze będą nasze!

Scena IV

Gumiak z Cytrynem krążą po parkingu na osiedlu niskich bloków. Jeden ma nożyce do blachy, a drugi – kilof.

Cytryn:
O zobacz. Passacik. Ten to na pewno baterię ma super.

Gumiak:
No to dawaj go!

Cytryn wali kilofem w maskę. Po chwili zastanowienia wali jeszcze raz. Patrzy na dwie powstałe dziury. Intensywnie myśli. W końcu wali kilofem w boczną szybę i uchwytem otwiera maskę. Na naszych bohaterów patrzymy przez dziury w masce.

Cytryn:
He, he, sie ma łeb. Tnij Gumiak, o tu, i bierzemy.

Przy akompaniamencie wycia syreny alarmu panowie zabierają akumulator i ruszają w drogę do swojej szopy. Zapada zmierzch. Przebitka na wnętrze szopy.

Cytryn:
O i tu podłanczasz… i gotowe… prawie gotowe, tylko jeszcze mi podaj te kombin…

Drzwi otwierają się „z kopa” – wchodzą policjanci. To Andrzej, Marian i Rudy, który jest bardziej Rudy niż czołg Rudy i David Caruso razem wzięci. Andrzej trzyma tort, Marian ma pod pachą marynarkę, a Rudy mierzy do Cytryna i Gumiaka z pistoletu służbowego.

Andrzej
Rzuć te kombinerki, Gumiak! Cytryn, ręce na głowę! Obaj klękać na ziemię!

Cytryn i Gumiak niechętnie odkładają narzędzia i klękają za bankomatem.

Andrzej:
Wpadliście! Szedłem za wami całą drogę od banku! Śledziliśmy Was z Marianem całą drogę z banku, tylko Marian musiał jeszcze marynarkę po drodze z pralni odebrać. Ale zdążyliśmy! Mamy was, złodzieje. Teraz to posiedzicie. Za kradzież miliona złotych!

Cytryn i Gumiak (razem)
TO TAM BYŁ MILION?

Przebitka na twarze Cytryna i Gumiaka, obydwie są smutne i rozczarowane.

Gumiak:
Milion złoty. Na te co teraz są to ile jest.

Cytryn:
Stówa.

Gumiak:
Za stówę żeśmy się tak umęczyli. A i tak się nie udało.

Cytryn:
Ale mało zabrakło. Wystarczyło podłączyć tu…

Andrzej:
Zostaw te kable! Ręce na głowie!

Cytryn:
Nie, no, panie posterunkowy… o tu wystarczy zetknąć…

Styka kable. Bankomat rozświetla się. Ekran jaśnieje, ze środka dochodzi buczenie. Zdziwiony Rudy opuszcza broń, ale za chwilę przypomina sobie, że ma przed sobą groźnych przestępców. Andrzej celuje do Cytryna z tortu. W tym momencie z bankomatu zaczynają wypadać pieniądze. Całe naręcza stuzłotowych banknotów.

Przebitka na wnętrze szopy widziane nieco z góry. Cytryn i Gumiak klęczą z rękami na głowie, jakby oddawali cześć bankomatowi. Bankomat pluje na nich pieniędzmi. Stuzłotówki krążą w powietrzu jak płatki śniegu. Bliżej wyjścia, niczym trzej królowie, stoją trzej policjanci z tortem, marynarką i pistoletem. Zaczyna grać kolęda „Jezus malusieńki”. Wyciemnienie.

KONIEC