Dawno nie było fury na niedzielę.

A było to tak:

Rok 1994. Na biurku Olivera De Grice, głównego designera marki Land Rover, dzwoni telefon.

– Halo?
– Dzień dobry, mówi Bernd, Megagalaktyczny Uberprezes BMW. Nie wiem czy pan pamięta, ale Land Rover jest naszą własnością.
– Tak! Oczywiście!
– I mam dla pana zadanie.
– “I’m all ears”.
– Jest tak. Ci leszcze z Mercedesa, ci taksówkarze ze Sztutgartu, gwiazdorzy od siedmiu boleści, szykują mały model z przednim napędem. To już potwierdzone. Będzie gotowy za 3 lata. Zaprezentują go na salonie w 1997 r. jako model roku 1998. Ja to wszystko wiem bo mam tam swoich ludzi. I teraz pan posłucha. Musimy zrobić coś takiego, żeby wyglądało, że my też szykujemy miejski model. I musimy pokazać go wcześniej niż oni! Na salonie za dwa lata! Żeby im zepsuć premierę, rozumie pan?
– Tak. Ja wszystko rozumiem.
– Dobra. To pan słucha dalej. U nas w erefenie wszyscy dizajnerzy pracują teraz nad E46, bo to będzie dla nas przełomowy model, wiele nie mogę zdradzić, no ale mniejsza o to. Nie mamy rąk żeby im zepsuć tę premierę i coś tam narysować. Poza tym miejski model BMW to będzie głupio wyglądało. Mamy w portfolio markę Mini, zgadza się?
– Oczywiście!
– No. To zrobimy, rozumie pan, że niby wskrzeszamy Mini. Tak? Że to zupełnie nowa idea, że będzie pięciodrzwiowe, można mu dać silnik z tyłu, że to jest nowe auto na nowe czasy. Niech jakoś tak futurystycznie wygląda. No i tam się za bardzo nie wczuwajcie nad silnikiem czy wnętrzem. Skorupa ma być fajna, ciekawa, taka żeby łapała za oko, taki ajkeczer, taki ficzur, pan się zna na tym. Wie pan o co chodzi. Tego i tak nikt nie będzie, broń panie borze, produkował. Jeszcze nie ocipieliśmy do reszty. Mamy tylko popsuć zabawę tym bubkom, potomkom Benza i Daimlera.
– Rozumiem.
– No! To do roboty! (trzask odkładanej słuchawki)

Oliver przystąpił do rysowania. Rysował, wyrzucał, rysował i wyrzucał. W końcu powstało coś, co naprawdę mogło robić wrażenie – zaokrąglony, bulwiasty pojazd, w którym miejsce na silnik przewidziano z tyłu pod bagażnikiem, jednobryłowy i pięciodrzwiowy kształt wyglądał zaś niezwykle aerodynamicznie, ale i futurystycznie, słowem – projekt na tyle świetny, że aż było go szkoda na ten skit z psuciem zabawy Mercedesowi. No ale pan każe, pracownik robi. Zrobiony już model wyposażono w takie zbyteczne dodatki jak klamki, szyby czy koła i wymyślono mu nazwę: Mini Spiritual (nazwa pochodziła od napojów wspomagających jego powstanie), ale po konsultacji ze znanym reżyserem Glusiem (m.in. arcydzieło “Szeryfie, kładź ogonek na stół, także”) zmieniono ją na Mini Spiritual Too.
Auto pokazano podczas któregoś tam salonu, opowiadając o rychłym wskrzeszeniu marki Mini, co oczywiście było bzdurą, bo rychłe wskrzeszenie zajęło im kolejnych pięć lat, no ale faktycznie przedstawiciele Mercedesa zgrzytali zębami aż iskry szły.

Po salonie Spiritual Too wepchnięto do magazynu i zapomniano o nim. Minęło sześć lat. Rok 2002. Telefon znów dzwoni.

– Cześć, tu Watashi Fujimoto, główny dizajner Mitsubishi… pamiętasz mnie? Poznaliśmy się na takiej imprezie dla dizajnerów w zeszłym roku.
– Noo… cześć… jak przez mgłę.
– To ja ci przypomnę. Pamiętasz tę taką młodą asystentkę z Kii?
– yyy…
– Wiesz, ja jako Japończyk zawsze mam ze sobą aparat.
– eeee… o czym ty mówisz, człowieku?
– mam parę fajnych zdjęć. Mogę ci wysłać. Albo twojej żonie.
– Nie, nie, nie! Już pamiętam! To nie było tak, przecież wiesz!
– Ale mam zdjęcia.
– Dobra! Niczego nie wysyłaj! Czego chcesz???
– Mam dedlajn na za miesiąc i potrzebuję projektu na miejskie auto, na ciekawego kei-cara. Dajesz coś albo…
– Dobra! Dobra! Poczekaj, coś ci dam… ale to jest z 1996 r…
– W dupie to mam. Ja sobie go tam podrasuję, że niby jest nowoczesny, linię okien podciągnę i wygnę, przednią szybę dam bardziej pochyloną… no nikt się nie zorientuje. Dobra. Dawaj to bo nie mam czasu. Ślij mi zaraz całą dokumentację do biura. Podaję adres:

Zdenerwowany jak wszyscy diabli Oliver pogrzebał, pogrzebał, wyzbierał z archiwum potajemnie całą dokumentację Mini Spiritual Too, jako pozbawionego jakichkolwiek szans na produkcję i wysłał na drugi dzień do Mitsubishi. Watashi Fujimoto okazał się uczciwym gościem, bo za dwa tygodnie do biura przyszła kaseta wideo, na której widać, jak płoną odbitki i filmy ze zdjęciami z feralnej imprezy. Tymczasem już za 3 miesiące, w pierwszym kwartale roku 2003, Mitsubishi dumnie pokazało swój najnowszy model – i-Concept, który później wyewoluował w Mitsubishi i, a na naszym kontynencie – w elektryczny samochód i-MiEV, Peugeot iON i Citroen C-Zero. I tym sposobem skazany na zapomnienie, a ciekawy projekt z 1996 r. urzeczywistnił się w seryjnej produkcji w XXI w. Zachowano wszystkie charakterystyczne cechy, jak bulwiaste poszerzenia, szyba przednia zachodząca na dach czy silnik z tyłu. Mitsubishi zmieniło tylko nieco linię okien i rozmiary pojazdu, żeby odpowiadał japońskim wymogom co do kei-carów.

Mini Spiritual Too

Mitsubishi i-Concept

Mitsubishi i-MiEV

PS. Ta historia jest zmyślona, ale wędrówka projektu od Land Rovera do Mitsubishi – prawdziwa.